مى خواهم صدایت کنم و درمانده ام که کدام نام را برانگیزم؟
مى دانم اى نهر همیشه جارى، اى روشنایى بخش! نام ها در برابر تو، سنجاقکانى هستند که ذرات کوچکى از زلالى ات را مى چشند و حلاوتش را فریاد مى کنند.
مقدّر ازلى، بشارت ابدى!

فیض فراگیر را زمینیان در هر نقطه به نامى مى خوانند؛ همان گونه که آب را؛ و نام تو اى ذره ذره دلدادگى و تعبد، عطش خداپرستى را مى گستراند و جوانه هاى طلوع را در اقصى نقاط جهان مى پروراند.
پس مسیح زنده است، هر گاه نام تو جارى است؛ که حیات از دست هاى تو سرچشمه مى گیرد. یوحنا، حواریون را به آمدنت بشارت داد و امروز تو را پیامبر مهربانى مى شناسیم.
کودکان جاهل طائفند، آنان که هنوز پیشانى ات را سنگ مى زنند که تو پیامبر آزادى و عدالت اجتماعى هستى؛ تو پیامبر تمام اصطلاحات زیبا و مدرن بشرى هستى پیش از اینکه اختراع شوند.
نام تو، امید رسیدن به کمال و انگیزه خلقت را دوباره زنده مى کند.
نام تو چراغ مى شود و ذرات سیاهِ هوا را چون شمع، در برابر ما روشن مى کند.
نام تو هر جا سبز شود، زمین و زمینیان، بهتر نفس مى کشند و طبیعت، حقیقت خود را نشان مى دهد.
هر بار که نامت را مى برم، لب هایم دوبار به هم آغوشى درمى آیند.
هر بار که نامت را مى برم، متبرک مى شوم و کنگره ها را به قد کشیدن وامى دارم.
اما کدام نام است که سهمِ بیشترى از مسمى برده است؟
هنوز در جست وجوى آن اسم سعیدم که بى کرانى از تو در حروفش جارى است
مى خواهم صدایت کنم و نام تو دفتر به دفتر، آواره ام کرده است.
نه! هرگز نمى توانم سرشارتر از آن نام بیابم که آکنده از ستایش زمین و زمان است؛ محمد صلى الله علیه و آله !
راهى که به بشر نشان داد، بن بست ندارد
این جدایى دردآلود، اولین تجربه خواهد بود. این پایان باورنکردنى که بشارت آغازى دیگر را از خود به جاى نخواهد گذاشت. به نام تو، رساله دل گشاى رسل ختم مى شود. سراسر زمین چشم مى شود و به مسیر سبزى که گردن آویز آسمان است، خیره مى ماند:… آن مسافر زخمى که مى رفت، آن ودیعه خوانده شده، آخرین حیات بخش نبود؟ اما این بار، منجى چنان در ظلمت دمیده است که تا آخرالزمان، تمام ثانیه ها سرشار از ابلاغ روشنش خواهند بود؛ «…وَ رَضِیتُ لَکُمُ الإِسْلامَ دِینا…» مى رود، اما آن معبر خدا، نشانى را که نشانمان داد، بن بست نیست.
حتى هیچ کوچه اى بن بست نیست. همیشه خانه اى در انتهاى کوچه وجود دارد. هرچند شاید درش را سوزانده باشند!

(محمدعلى کعبى)