مرا غدیر نه برکه، که بیکران دریاست

علی نه فاتح خیبر،که فاتح دلهاست

مرا غدیر نه برکه، که خم جوشان است

علی نه ساقی کوثر،که کوثر عظماست

مرا غدیر نه یک برگ سرد تاریخ است

علی نه شافع محشر، که محشر کبراست

مرا غدیر حریم وصال محبوب است

علی نه همسر زهرا که کیمیای ولاست

مرا غدیر بود پایگاه دانش و دین

علی نه کاتب قرآن که آیت عظماست

مرا غدیر نه یک واژه در دل تاریخ

که جان پناه همه رهروان راه خداست

مرا غدیر نه یک روز اختلاف افکن

که همچو چشمه ی مبعث زلال وحدت زاست

مرا غدیر ندای بلند آزادی است

علی نه حامی بوذر که روح صدق و صفاست

مرا علی نبود خلقتی خدا گونه

چو غالیان نسرایم که مالک دو سراست

اگر نه عالم و عادل مرا نمی شاید

ستایمش که علی عالی و علی اعلاست

بخوان ز سوره انعام علت درجات

علی ز علم و عمل بر جهانیان مولاست

مگوکه مولد او کعبه شد که می گویم

به هر مکان که علی هست کعبه خود آنجاست

هر آن که دم زند از عشق آن ولی والا

علی صفت اگرش نیست، کار غرق خطاست

بخوان تو نامه مولا به مالک اشتر

که طرز فکر علی از خطوط آن پیداست

ببین که در دل آن رادمرد بی همتا

به یاد قسط و عدالت چه محشری بر پاست

بکوش رنگ علی گیری و صفات علی

هزار نکته باریک تر ز مو اینجاست

به سالروز امامت به جشن عید غدیر

که اشک شوق به چشمان عاشقان پیداست

گل (امید) به لب ها نشاندم و گفتم

خوشا دلی که در آن مُهر مهر میر ولاست

شعر زیبایی سید حمید برقعی

به مناسبت قشنگترین

وصلت دنیا:

جهان برای شکوفا

شدن مهیا بود/

و این قشنگ ترین

اتفاق دنیا بود/

که دست فاطمه در

دست های مولا بود/

به اعتقاد من اصلأ

غدیر اینجا بود/

پدر به فاطمه رو کرد ،

اینچنین فرمود/

دلیل خلقت لاهوت

ازدواج تو بود/

قرار شد که شما بی

قرار هم باشید/

جهان دچار شما شد

دچار هم باشید/

تمام عمر دمادم

کنار هم باشید/

و در مصاف خطر

ذوالفقار هم باشید/

دعای من همه این بوده

تا به هم برسید/

که خلق گشته زمین تا

شما به هم برسید/

نفس نفس همه جا

عاشقانه همدم هم/

خدا نکرده اگر زخم

بود مرهم هم/

صفا و مروه و رکن

و مقام و زمزم هم/

چرا که قبله ی من هم

علیست فاطمه هم/

و رو به اهل مدینه چنین سفارش کرد/

نوشته ام که سفارش

نه! بلکه خواهش کرد/

همیشه نام علی را

امام بگذارید/

به خانواده ی من

احترام بگذارید/

برای فاطمه سنگ

تمام بگذارید/

و روی زخم دلش

التیام بگذارید/

جهان بدون علی رنگ

و بو نخواهد داشت/

بدون فاطمه هم آبرو

نخواهد داشت…



This poem was nominated poem of 2005 . Written by an African kid, amazing thought

When I born

I Black

When I grow up

I Black

When I go in Sun

I Black

When I scared

I Black,

When I sick

I Black

And when I die

I still black …

And you White fellow

When you born

you pink

When you grow up

you White

When you go in Sun

you Red

When you cold

you blue

When you scared

you yellow

When you sick

you Green

And when you die

you Gray …

And you call me colored!

این شعرکاندیدای شعربرگزیده سال2005شد .توسط یک بچه آفریقایی نوشته شده واستدلال شگفت انگیزی داره.

وقتی به دنیا میام ،

سیاهم،

وقتی بزرگ میشم،

سیاهم

وقتی میرم زیرآفتاب،

سیاهم،

وقتی میترسم،

سیاهم

وقتی مریض میشم،

سیاهم،

وقتی میمیرم، هنوزم

سیاهم

وتو،آدم سفید

وقتی به دنیا میای،

صورتی ای،

وقتی بزرگ میشی،

سفیدی

وقتی میری زیرآفتاب،

قرمزی،

وقتی سردت میشه،

آبی ای

وقتی میترسی ،

زردی،

وقتی مریض میشی،

سبزی

ووقتی میمیری،

خاکستری ای

و تو به من میگی ،رنگین پوست…

بنام خدا

با سلام

فضای شهرمدینه دوباره روحانی است

نماز پنجره هایش چقدر عرفانی است

مگر چه عید بزرگی رسیده که امشب

در آسمان و فلک جشن نور افشانی است

عجب شبی ! همه جا ریسه بسته جبرائیل

عجب شبی ! همه ی کهکشان چراغانی است

ولیمه می دهد امشب پیمبر رحمت

چقدر سفره ی این بزم پهن و طولانی است !

فرشته ها سرشان گرم رقص و…؛ میکائیل

به فکر پخت و پز ِ سوروساتِ مهمانی است

درون سفره مِی ناب و ساغر آوردند

کلیم و خضر دلی از عزا در آوردند

ستاره ها همه بی تاب دیدن داماد

گرفته اند حسودان کور دل غمباد

وضو گرفته و با احترام باید گفت:

جناب حضرت داماد ، شاخه ی شمشاد

تمام آینه های مدینه غش کردند

نگاه فاطمه تا در نگاه شان افتاد

کلید باغ جنان را خدا مراسم عقد

به این عروس سر ِ سفره زیر لفظی داد

ترانه ی لب داوود خوش صدا این است:

علی و فاطمه پیوندتان مبارک باد

خدا به حور و ملک گفت تا که دف بزنند

بس است گفتن تسبیح و ذکر، کف بزنند

وحید قاسمی

دعایت می کنم، عاشق شوی روزی

بفهمی زندگی بی عشق نازیباست

دعایت می کنم با این نگاه خسته، گاهی مهربان باشی

به لبخندی تبسم را به لب های عزیزی هدیه فرمایی

بیابی کهکشانی را درون آسمان تیره شب ها

بخوانی نغمه ای با مهر

دعایت می کنم، در آسمان سینه ات

خورشید مهری رخ بتاباند

دعایت می کنم، روزی زلال قطره اشکی

بیاید راه چشمت را

سلامی از لبان بسته ات، جاری شود با مهر

دعایت می کنم، یک شب تو راه خانه خود گم کنی

با دل بکوبی کوبه مهمانسرای خالق خود را

دعایت می کنم، روزی بفهمی با خدا

تنها به قدر یک رگ گردن، و حتی کمتر از آن فاصله داری

و هنگامی که ابری، آسمان را با زمین پیوند خواهد داد

مپوشانی تنت را از نوازش های بارانی

دعایت می کنم، روزی بفهمی

گرچه دوری از خدا، اما خدایت با تو نزدیک است

دعایت می کنم، روزی دلت بی کینه باشد، بی حسد

با عشق، بدانی جای او در سینه های پاک ما پیداست

شبانگاهی، تو هم با عشق با نجوا

بخوانی خالق خود را

اذان صبحگاهی، سینه ات را پر کند از نور

ببوسی سجده گاه خالق خود را

دعایت می کنم، روزی خودت را گم کنی

پیدا شوی در او

دو دست خالیت را پرکنی از حاجت و

با او بگویی:

بی تو این معنای بودن، سخت بی معناست

دعایت می کنم، روزی

نسیمی خوشه اندیشه ات را

گرد و خاک غم بروباند

کلام گرم محبوبی

تو را عاشق کند بر نور

دعایت می کنم، وقتی به دریا می رسی

با موج های آبی دریا به رقص آیی

و از جنگل، تو درس سبزی و رویش بیاموزی

بسان قاصدک ها، با پیامی نور امیدی بتابانی

لباس مهربانی بر تن عریان مسکینی بپوشانی

به کام پرعطش، یک جرعه آبی بنوشانی

دعایت می کنم، روزی بفهمی

در میان هستی بی انتها باید تو می بودی

بیابی جای خود را در میان نقشه دنیا

برایت آرزو دارم

که یک شب، یک نفر با عشق در گوش تو

اسم رمز بگذشتن ز شب، دیدار فردا را به یاد آرد

دعایت می کنم، عاشق شوی روزی

بگیرد آن زبانت

دست و پایت گم شود

رخساره ات گلگون شود

آهسته زیر لب بگویی، آمدم

به هنگام سلام گرم محبوبت

و هنگامی که می پرسد ز تو، نام و نشانت را

ندانی کیستی

معشوق عاشق؟

عاشق معشوق؟

آری، بگویی هیچ کس

دعایت می کنم، روزی بفهمی ای مسافر، رفتنی هستی

ببندی کوله بارت را

تو را در لحظه های روشن با او

دعایت می کنم ای مهربان همراه

تو هم ای خوب من

گاهی دعایم کن