الهی”

بـوی ِناب"بهشـت"میدهد همـۀ “نامهای"قشـنگ ِ"تــو”

میگذارمشان روی ِزخمهای “دلم”

گفـته بـودی “اَلجَّبار”

یعنی کسی کـه"جُـبران مــیکند"همـۀ

شکستگـیهایِ “دلت” راگفـــــته بودی “اَلمُصَـوِّر”

یعنی کسی کــه از “ُنومـیسـازد”

همۀ آنچه را"ویـران"شـده اسـت درون ِ “دلت”

گفــته بـودی"الشّـافـی”

یعنی کسی کـــه"شِفا” مـیدهد تمام ِ

“زخمهـایِ عمیق"و"ناعـلاج"را

هـوای ِ"دلم” سبک میشود بــازمزمه نامهایِ زیبایت

نَفـس میکشــم درهوایِ “مهربانیهـایِ نابت”

“الهی”

ممنونم که هستی وخدایی ميكني

ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺎﺵ..

ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺒﯿﻨﯽ!

ﺍﮔﺮ ﻋﺸﻖ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ

ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺭﺯ…

ﺍﮔﺮ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻣﯿﺨﻮاهی

ﺭﺍﺳﺘﮕﻮ ﺑﺎﺵ…

ﺍﮔﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ

ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭ…

ﺩﻧﯿﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺟﺰ ﭘﮋﻭﺍﮎ ﻧﯿﺴﺖ!

یادمان باشد..

زندگی انعکاس رفتار ما است!

انعکاس من بر من..

پس حواسمان باشد

بهترین باشیم

تا بهترین دریافت کنیم!

می گویند برای کلبه کوچک همسایه ات چراغی آرزو کن، قطعأ حوالی خانه تو نیز روشن خواهد شد.

من خورشید را برای خانه دلتان آرزو می کنم تا هم گرم باشد و هم سرشار از روشنایی .

بخونید خیلی قشنگه ：

از خدا خواستم عادتهای زشت را ترکم بدهد

خدا گفت خودت باید آنها را رها کنی.

از او درخواست کردم فرزند معلولم را شفا دهد

گفت لازم نیست, روح او سالم و بزرگ است, جسم هم که موقت است.

از او خواستم لااقل به من صبر عطا کند

فرمود صبر , حاصل سختی و رنج است, عطا کردنی نیست, آموختنی است.

گفتم مرا خوشبخت کن

فرمود نعمت از من است خوشبخت شدن از تو,

از او خواستم مرا گرفتار درد و عذاب نکند

فرمود رنج , از دلبستگی های دنیا رها و بمن نزدیکترت می کند.

از او خواستم روحم را رشد دهد

فرمود نه تو خودت باید رشد کنی, من شاخه و برگ اضافی را برایت هرس میکنم تا بتوانی بارور شوی.

از خدا خواستم کاری کند تا از زندگی لذت کامل ببرم

فرمود , برای اینکار من به تو زندگی داده ام.

از خدا خواستم کمکم کند همان قدر که او دوستم دارد, من هم مخلوقاتش را دوست بدارم,

..

و خدا مرا در آغوش گرفت و فرمود:

اصل مطلب همین است , تو را برای دوست داشتن خلق کردم و به تو مهربانی و محبت بخشیدم

همه ی آنچه را که میخواهی در آخرین دعایت هست.

22بهمن روز پيروزي انقلاب اسلامي ايران
از هفدهم تا 22 بهمن 57، ایران یکی از دوره های استثنایی تاریخ سیاسی جهان را گذرانید. در این ایام، دو دولت در یک مرکز و بدون هیچ گونه مرزبندی مواجه بودند. دولتی که پشتوانه و عامل مشروعیت خود را از دست داده و از قدرت نظامی محروم گشته و با انقلابی عظیم روبرو بود. و دولتی دیگر متکی به رهبری انقلاب توده های میلیونی مردم که به جای قدرت نظامی، تنها به ارتش مردم وابستگی داشت.

با وسعت یافتن دامنه های انقلاب، قرار بر این شد که سران ارتش پهلوی، دست به کودتا زده و با به دست گرفتن قدرت، انقلاب مردمی را سرکوب سازند. از این رو از ساعت چهار بعداز ظهر روز 21 بهمن 57، حکومت نظامی اعلام شد.
پس از اعلان حکومت نظامی، حضرت امام خمینی (ره) اعلام کرد که مردم به حکومت نظامی اعتنایی نکنند. مردم نیز همچنان به یورش خود به مراکز دولتی و نظامی و انتظامی ادامه دادند و تقریباً تمام این مراکز با اندک درگیری و مقاومت، تسخیر شد و به دست مردم افتاد.

این درگیری ها در روز بعد نیز به شدت ادامه یافت و در این روز هزاران زن و مرد و پیر و جوان، هر یک به اندازه توان خود برای سرنگونی نهایی رژیم ظلم و جور، کوشش کردند. آنها با سنگربندی در خیابان ها، سینه سپر کردن در برابر تانک ها و با فداکاری و جانفشانی، انقلاب را به پیروزی رساندند. نه فقط در تهران، بلکه در تمامی شهرهای ایران، درگیری مردم با بقایای رژیم شاه جریان داشت.

هنگامی که خبر حرکت نیروهای نظامی از شهرهای مختلف ایران به سمت تهران برای سرکوب قیام مردم پخش شد، مردم شهرهای مسیر به درگیری با نیروهای نظامی پرداختند و با بستن راه، مانع حرمت آنها به سمت تهران شدند. برخی از فرماندهان رده بالای ارتش در این درگیری ها به دست مردم کشته شدند تا سرانجام، ارتش، بی طرفی خود را اعلام کرد.

روز سرنوشت فرا رسید و در 22 بهمن 1357، نظام پوسیده ستمشاهی فرو ریخت و ریشه های فاسد دودمان سیاه پهلوی از این کشور اسلامی کنده شد. مبارزه پانزده ساله ملت مسلمان ایران به رهبری امام خمینی (ره) به ثمر رسید و با سرنگونی نظام 2500 ساله شاهنشاهی، انقلاب شکوهمند اسلامی ایران پیروز گردید.

روز شمار وقایع انقلاب اسلامی بهمن 57 در یک نگاه
-3 بهمن 1357 (سه شنبه)
شورای سلطنت كه برای حفظ رژیم سلطنتی در ایران تشكیل شده بود منحل گردید.
-4 بهمن 1357 (چهارشنبه)
برای جلوگیری از حضور امام خمینی در بین مردم ایران ارتش فرودگاه مهرآباد را به اشغال درآورد.
-5 بهمن 1357 (پنج شنبه)
دولت بختیار 3 روز فرودگاههای كشور را بست.
-7 بهمن 1357 (شنبه)
- تحصن روحانیون مبارز در دانشگاه تهران در اعتراض به بستن فرودگاهها آغاز شد.
راه‌پیمایی میلیونی مردم در تهران به مناسبت 28 صفر برگزار گردید.
-9 بهمن 1357 (دوشنبه)
- فرودگاه برای ورود امام خمینی بازگشایی شد
-در پی اعتصابات و تظاهرات و راه‌پیمایی مردم كه خواستار بازگشایی فرودگاه مهرآباد بودند. دولت بختیار فرودگاه مهرآباد را از اشغال نظامی خارج كرد.
-11 بهمن 1357 (چهارشنبه)
-مأمور ارتش در خیابانهای تهران
-دولت برای ترساندن مردم و ایجاد حكومت وحشت با انجام رژه نظامیان در تهران و ترویج شایعه كودتا توسط ارتش دست به حیله دیگری برای انحراف مبارزات مردم ایران زد.
-12 بهمن 1357 (پنج شنبه)
ساعت 9 و 27 دقیقه و 30 ثانیه حضرت امام خمینی پس از پانزده سال تبعید پای بر خاك ایران گذاشتند.
ـ فرمانداری نظامی بر اثر فشار مردم راه‌پیمایی و تظاهرات را برای 3 روز آزاد اعلام كرد.
ـ‌ نظامیان مستقر در تلویزیون به طور ناگهانی پخش مراسم استقبال را قطع كردند.
-17 بهمن 1357 (سه شنبه)
- ‌بر اساس پیشنهاد شورای انقلاب، حضرت امام خمینی دولت موقت را به مردم معرفی نمودند.
ـ دولت موقت به ریاست مهندس مهدی بازرگان تشكیل گردید.
-19 بهمن 1357 (سه شنبه)
-  راه‌پیمایی مردم ایران در حمایت از دولت موقت انجام شد.
ـ‌ نیروی هوایی ارتش با حضرت امام خمینی بیعت كردند.
ـ‌ حضرت امام خمینی به زیارت حضرت عبدالعظیم (س) رفتند.
20- بهمن 1357 (جمعه)
‌ -طرفداران قانون اساسی با تجمع در استادیوم امجدیه (شهید شیرودي‌) دست به تظاهرات زدند.
ـ‌ ساعت 9 شب سربازان گارد شاه به پادگان نیروی هوایی در شرق تهران (خ دماوند) حمله نمودند.
ـ‌ مردم برا ی كمك به سربازان نیروی هوایی مسلح شدند.
-21 بهمن 1357 (شنبه)
دولت بختیار زمان حكومت نظامی را افزایش داده و حكومت نظامی را از ساعت 4 بعدازظهر اعلام نمود.
ـ حضرت امام خمینی دستور شكستن زمان حكومت نظامی و حضور مردم در خیابانها را صادر نمودند.
ـ‌ در تهران و شهرستانها بین سربازان گارد و مردم مسلح درگیریهای بسیار شدید رخ داد.
-22 بهمن 1357 (دوشنبه)
- تهران صحنه جنگ خونین مسلحانه بین مردم و سربازان طرفدار رژیم پهلوی گردیده است.
ـ با تسلیم تمامی نیروهای نظامی و پیروزی مردم مسلمان ایران رژیم ستمشاهی پس از 57 سال ظلم و ستم متلاشی گردید.

وقتی صدای پای بهمن از کوچه پس کوچه های خاطره ها به گوش تو می رسد. گویی شهیدانند که آمده اند برای بیعت دوباره برای هشدار و تذکر و بیداری . بهمن که از راه می رسدشهیدان پیمان نامه ی خونین شهادت را برای تجدید امضای تک تک ما می آورند تا فراموش نکنیم که باغبان لاله ها امام مهربان بود و سایبان لحظه ها، نگاهش هنوز هم نگران باغمان است. هر بهمن امام است که دوباره بر بال ملائک به دیدارمان می آید و کوچه های باغمان را پر از نسترن و نیلوفر می نماید. گام هایش همه جا یاس می کارد و گل محمدی به خانه ها هدیه می کند.

بهمن همیشه در راه است.

فرارسیدن ایام مبارک فجر طلیعه ی آزادی ملت و محو استبداد و واپس راندن استعمار، بر ملت بزرگ ایران مبارک باد.

مى خواهم صدایت کنم و درمانده ام که کدام نام را برانگیزم؟
مى دانم اى نهر همیشه جارى، اى روشنایى بخش! نام ها در برابر تو، سنجاقکانى هستند که ذرات کوچکى از زلالى ات را مى چشند و حلاوتش را فریاد مى کنند.
مقدّر ازلى، بشارت ابدى!

فیض فراگیر را زمینیان در هر نقطه به نامى مى خوانند؛ همان گونه که آب را؛ و نام تو اى ذره ذره دلدادگى و تعبد، عطش خداپرستى را مى گستراند و جوانه هاى طلوع را در اقصى نقاط جهان مى پروراند.
پس مسیح زنده است، هر گاه نام تو جارى است؛ که حیات از دست هاى تو سرچشمه مى گیرد. یوحنا، حواریون را به آمدنت بشارت داد و امروز تو را پیامبر مهربانى مى شناسیم.
کودکان جاهل طائفند، آنان که هنوز پیشانى ات را سنگ مى زنند که تو پیامبر آزادى و عدالت اجتماعى هستى؛ تو پیامبر تمام اصطلاحات زیبا و مدرن بشرى هستى پیش از اینکه اختراع شوند.
نام تو، امید رسیدن به کمال و انگیزه خلقت را دوباره زنده مى کند.
نام تو چراغ مى شود و ذرات سیاهِ هوا را چون شمع، در برابر ما روشن مى کند.
نام تو هر جا سبز شود، زمین و زمینیان، بهتر نفس مى کشند و طبیعت، حقیقت خود را نشان مى دهد.
هر بار که نامت را مى برم، لب هایم دوبار به هم آغوشى درمى آیند.
هر بار که نامت را مى برم، متبرک مى شوم و کنگره ها را به قد کشیدن وامى دارم.
اما کدام نام است که سهمِ بیشترى از مسمى برده است؟
هنوز در جست وجوى آن اسم سعیدم که بى کرانى از تو در حروفش جارى است
مى خواهم صدایت کنم و نام تو دفتر به دفتر، آواره ام کرده است.
نه! هرگز نمى توانم سرشارتر از آن نام بیابم که آکنده از ستایش زمین و زمان است؛ محمد صلى الله علیه و آله !
راهى که به بشر نشان داد، بن بست ندارد
این جدایى دردآلود، اولین تجربه خواهد بود. این پایان باورنکردنى که بشارت آغازى دیگر را از خود به جاى نخواهد گذاشت. به نام تو، رساله دل گشاى رسل ختم مى شود. سراسر زمین چشم مى شود و به مسیر سبزى که گردن آویز آسمان است، خیره مى ماند:… آن مسافر زخمى که مى رفت، آن ودیعه خوانده شده، آخرین حیات بخش نبود؟ اما این بار، منجى چنان در ظلمت دمیده است که تا آخرالزمان، تمام ثانیه ها سرشار از ابلاغ روشنش خواهند بود؛ «…وَ رَضِیتُ لَکُمُ الإِسْلامَ دِینا…» مى رود، اما آن معبر خدا، نشانى را که نشانمان داد، بن بست نیست.
حتى هیچ کوچه اى بن بست نیست. همیشه خانه اى در انتهاى کوچه وجود دارد. هرچند شاید درش را سوزانده باشند!

(محمدعلى کعبى)