“الهــــی العــــفو”

بـوی ِ نـاب ِ “بهشـت” می دهـد همـۀ “نام هــای” ِ قشـنگ ِ"تــو”

می گذارمـــشان روی ِ زخــم های ِ “د ِ لَ م". . . . .

گفــــته بــــودی “اَلجَبّــــار”

. . . یعنــــی کســـی کـــه “جُــــبران مــی کنـــد” همـۀ

شکستگـــــی هـــایِ “د ِ لَ ت” را

گفـــــته بـــودی “اَلمُصَـوِّر”

. . . یعنــــی کســـی کــه از “نُــــو مـــی ســــازد”

همـــۀ آنـــچه را “ویـران” شـــده اســـت درون ِ “د ِ لَ ت”

گفــــته بــــودی “الشّــــافــــی”

. . . یعنــــی کســــی کـــه “شِــــفا” مـــی دهــد تمـــام ِ

“زخــــم هــــایِ عمــــیق” و “نـــا عــــلاج” را. . . .

هــــوای ِ “دلـم” ســـبک مــی شـــود بــا زمـــزمـۀ نـــام هـــایِ زیـــبایـــت

نَفــــــَس مـــــی کِشَــــم در هـــوایِ “مــــهـربــانــــی هـایِ نـــابـــت”

“الهـــــی". . . ."العــــفو". . . . ."العــــفو”